Toen ze als kind de Cineac binnenstapte, was Caroline meteen verkocht, haar liefde voor film was geboren. Eerst knipte en plakte ze collages, later monteerde ze samen met haar moeder vakantiefilmpjes, tegenwoordig eigen werk. Beeld en geluid zijn voor haar dé manier om verhalen te vertellen. Geluid is daarbij een belangrijk element om informatie over te dragen, het kan sfeer maken, vervreemden of juist verrassen — denk bijvoorbeeld aan ‘Playtime’ van Jacques Tati.

Tijdens Corona ontdekte ze het schrijven, en als filmliefhebber werd dat schrijven natuurlijk scenarioschrijven. Ze focust graag op botsende sociale werelden, stuntelende oplichters en mensen die zich anders voordoen dan ze zijn. Er is aandacht voor menselijke tekortkomingen en de manier waarop men zich in bochten wringt om iets te bereiken. Altijd met een tragikomische ondertoon — enige absurditeit en humor zijn voor haar onmisbaar.

Caroline participeert graag in een writers’ room: samen sleutelen aan personages, twists en dialogen, samen de leukste oplossing bedenken, of een onderwerp researchen, ze doet het met gedrevenheid.