Iedereen is onderweg

Door: Laila Bakker alumnus Scenariovakschool

Een jaar later

Er werd me gevraagd iets te schrijven voor de nieuwsbrief van de Scenariovakschool.
Over hoe het nu met me gaat, een jaar na afstuderen.
Nou, het gaat goed.
En wat er nou anders is in de praktijk dan ik had verwacht?
Veel en niks. Lekker kort.
Oké.
Een concreet voorbeeld dan.
Wat me het meest heeft verbaasd is de tijd. Hoelang dingen kunnen duren.
Ik had een producent ontmoet, koffiegedronken, netjes een mailtje erachteraan gestuurd (netwerktijger).
Een half jaar later kreeg ik ineens een telefoontje en een opdracht.
Ik had allang tegen mezelf gezegd dat ik te veel mezelf was geweest en dat het daarom wel stuk zou zijn gelopen. Maar dat was niet zo.
Processen in deze industrie zijn gewoon traag. Er is veel geld mee gemoeid. Niks wordt binnen een week beklonken. En dat ligt niet aan jou.
Wij — de eerste lichting van de Scenariovakschool — houden nog contact.
En bijna iedereen heeft het gevoel dat de rest het beter doet.
Wat vooral laat zien: iedereen is onderweg. Snel of langzaam. Groots of klein.
Of scenarioschrijvers zijn neurotische perfectionisten. Kies jij maar.
Misschien nog een tip?
Gewoon blijven gaan.
Blijf schrijven, blijf leren, lees mee met anderen.
Gooi tien kleiduiven in de lucht.
Na regen komt zonneschijn. Gebruik geen clichés.
Wees jezelf en respecteer de ander.
Zeg het als je iets niet weet. Vraag om een kans. Maak je ambitie kenbaar.
Alles is een leerproces. Vergeet niet te leven. Poets je tanden.
Waarschijnlijk vraagt niemand me snel nog een keer om iets te schrijven voor een nieuwsbrief.
Ook dat is oké.
Nog een afsluitend woord? Om het verhaal rond te maken?
Dat het een wanstaltige luxe is, dit schrijverschap. En tegelijkertijd een barre uitputtingstocht.
En iets in de trant van: neem jezelf niet te serieus, maar het verhaal bloedserieus.
Succes, lieve schrijvers.